Мо мехостем сухани худро аз он оғоз кунем, ки аввалан маънои калимаи «Хемдем»-ро фаҳмонем. Рух будан маънои дусту хамсафари хеле наздик буданро дорад. Дем маънои нафас, ҷон, вақтро дорад. Хемдем бошад, маънои дар як вахт зистан бо одами хамдем будан, як нафас гирифтан, чон буданро дорад. Калимаи hemdem ҳамчун hemdem истифода мешавад. Якҷоя будан барои ифода кардани он, ки як нафар хеле наздик аст, дӯстии наздик вуҷуд дорад ва пайванд ва муҳаббати қавӣ вуҷуд дорад. Радиои Ҳемдем як радиоест, ки бо ҳадафи барқарор кардани робитаи самимӣ ва мустаҳкам бо шунавандагонаш мувофиқи маълумоте, ки мо дар боло мубодила кардем. Ҳеҷ гоҳ радиое нахоҳад буд, ки услуби пахши худро бо нигоҳ доштани арзишҳои тиҷоратӣ дар мадди аввал муайян кунад ва ба тарзе пахш кунад, ки мувофиқи шамоли фарҳанги мардумӣ самт мегирад. Изҳорот менамоем, ки дар ҷаҳони имрӯза, ки арзишҳои инсонӣ коҳиш ёфта, фасод рӯз то рӯз афзоиш ёфта истодааст, мо бо тамоми эътиқоди худ ба хотири афзун намудани некӣ ва огоҳӣ мубориза хоҳем бурд. Ва мо то охир имон дорем; Одамоне, ки «Бо дил зиндагӣ» ва «Бо дил сухан гуфтан» касоне ҳастанд, ки ҳар чизеро, ки мешунаванд, бо тамоми дил гӯш мекунанд. Аз ин рӯ, мо бо шиори "Радио, ки бо дил мешунаванд, дар он ҷо вомехӯрад" ба ҳама рӯҳҳо расидан ва якдил буданро воҷиб донистаем. Радиои Ҳемдем як радиои Анадолу аст, ки таҳти масъулияти як гурӯҳе, ки ба арзишҳо, фарҳанг, таърих ва эътиқоди миллати маҳбуби турк эҳтиром мегузорад, фаъолият мекунад. Чун одамоне, ки самимиятро ибтидои ҳама чиз медонанд, мо кӯшиш хоҳем кард, ки бо шеваи пахши радиои Ҳемдем, ки самимона баён хоҳем кард, эҳсосу гиряву шодӣ ва дарди худро ба шумо инъикос кунем... то охир хондани маколахои моро зарур буданд ва хис карданд. Мо Туркияем, Хуш омадед ба киштӣ...
Шарҳҳо (0)