Քոչվորությունն ու բանավորությունը ծնում են անհետացող արվեստ։ Քիչ արձանագրված այս վեհ և խորը արվեստը հիշողությունը դարձնում է իր թագավորությունը: Հասանեի պոեզիան դարեր շարունակ ձեռք է բերել իր ազնվականության տառերը, նրա միջավայրը հետևել է զարգացումներին, անկարգություններին և ազդեցություններին՝ ինքնուրույն գեղարվեստական կարգապահություն կազմելու համար: Այն ամենը, ինչ դիպչում է մարդու հոգուն, ասված է, բայց գերորոշված է մի բնության կողմից, որը և՛ հիմնարար է, և՛ անհանգիստ: Անապատը տիեզերք է իր ծածկագրերով, իր օրենքներով և իր անխուսափելի ճակատագրով: Անսահմանությունը, որը գրեթե միացնում է երկու օվկիանոսները, միշտ զարմացնում է իր բազմազանությամբ և միասնությամբ: Լսելով այն՝ այս ամենն ակնհայտ իմաստ է առաջացնում։
Մեկնաբանություններ (0)